موضوع انشا: ساحل امید

بازگشت

بازگشت، محمد کاظم کاظمی

 
    غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت‌

    پیاده آمده‌ بودم‌، پیاده خواهم رفت‌

    طلسم غربتم امشب شکسته خواهدشد

    و سفره‌ای که تهی ‌بود، بسته خواهدشد

    و در حوالی شبهای عید، همسایه‌!

    صدای گریه نخواهی شنید، همسایه‌!

    همان غریبه که قلک نداشت‌، خواهد رفت‌

    و کودکی که عروسک نداشت‌، خواهد رفت‌

    


    

    منم تمام افق را به رنج گردیده‌،

    منم که هر که مرا دیده‌، در گذر دیده‌

    منم که نانی اگر داشتم‌، از آجر بود

    و سفره‌ام ـ که نبود ـ از گرسنگی پر بود

    به هرچه آینه‌، تصویری از شکست من است‌

    به سنگ‌ سنگ بناها، نشان دست من است‌

    اگر به لطف و اگر قهر، می ‌شناسندم‌

    تمام مردم این شهر، می ‌شناسندم‌

    من ایستادم‌، اگر پشت آسمان خم شد

    نماز خواندم‌، اگر دهر ابن ‌ملجم شد

    

 
    

    طلسم غربتم امشب شکسته خواهد شد

    و سفره‌ام که تهی بود، بسته خواهد شد

    غروب در نفس گرم جاده خواهم ‌رفت‌

    پیاده آمده‌ بودم‌، پیاده خواهم ‌رفت‌

    

   
    

    چگونه بازنگردم‌، که سنگرم آنجاست‌

    چگونه‌؟ آه‌، مزار برادرم آنجاست‌

    چگونه باز نگردم که مسجد و محراب‌

    و تیغ‌، منتظر بوسه بر سرم آنجاست‌

    اقامه بود و اذان بود آنچه اینجا بود

    قیام ‌بستن و الله اکبرم آنجاست‌

    شکسته ‌بالی ‌ام اینجا شکست طاقت نیست‌

    کرانه‌ای که در آن خوب می ‌پرم‌، آنجاست‌

    مگیر خرده که یک پا و یک عصا دارم‌

    مگیر خرده‌، که آن پای دیگرم آنجاست‌

    

    

    شکسته می ‌گذرم امشب از کنار شما

    و شرمسارم از الطاف بی ‌شمار شما

    من از سکوت شب سردتان خبر دارم‌

    شهید داده‌ام‌، از دردتان خبر دارم‌

    تو هم به ‌سان من از یک ستاره سر دیدی

    پدر ندیدی و خاکستر پدر دیدی

    تویی که کوچهء غربت سپرده‌ای با من‌

    و نعش سوخته بر شانه برده‌ای با من‌

    تو زخم دیدی اگر تازیانه من خوردم‌

    تو سنگ خوردی اگر آب و دانه من خوردم‌

    
    

    اگرچه مزرع ما دانه‌های جو هم داشت‌

    و چند بتهء مستوجب درو هم داشت‌

    اگرچه تلخ شد آرامش همیشهء تان‌

    اگرچه کودک من سنگ زد به شیشهء تان‌

   

     اگر چه سیبی از این شاخه ناگهان گم شد 

     و مایة نگرانی برای مردم شد 

    

     اگرچه متهم جرم مستند بودم‌

    اگرچه لایق سنگینی لحد بودم‌

    دم سفر مپسندید ناامید مرا

    ولو دروغ‌، عزیزان‌! بحل کنید مرا

    تمام آنچه ندارم‌، نهاده خواهم ‌رفت‌

    پیاده آمده‌ بودم‌، پیاده خواهم ‌رفت‌

    به این امام قسم‌، چیز دیگری نبرم‌

    به‌جز غبار حرم‌، چیز دیگری نبرم‌

    خدا زیاد کند اجر دین و دنیاتان‌

    و مستجاب شود باقی دعاهاتان‌

    همیشه قلک فرزندهایتان پر باد

    و نان دشمنتان ـ هر که هست ـ آجر باد

    

    27/1/1370  ــ مشهد

اشکی در گذرگاه تاریخ

اشکی در گذرگاه تاریخ، فریدون مشیری



از همان روزی که دست حضرت قابیل

گشت آلوده به خون حضرت هابیل

از همان روزی که فرزندان آدم

صدر پیغام آوران حضرت باری تعالی

زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید

آدمیت مرد

گرچه آدم زنده بود



از همان روزی که یوسف را برادر ها به چاه انداختند

از همان روزی که با شلاق و خون دیواره چین را ساختند

آدمیت مرده بود



بعد دنیا هی پر از آدم شد واین آسیاب گشت و گشت

قرن ها از مرگ آدم هم گذشت

ای دریغ ، آدمیت برنگشت



قرن ما

روزگار مرگ انسانیت است

سینه دنیا زخوبی ها تهی است

صحبت ازآزادگی پاکی مروت ابلهی است

صحبت از موسا و عیسا و محمد نابجاست

قرن موسی چنبه ها است



من که از پژمردن یک شاخه گل

از نگاه ساکت یک کودک بیمار

از فغان یک قناری در قفس

از غم یک مرد در زنجیر

حتی قاتلی بر دار

اشک در چشمان و بغضم در گلوست

وندرین ایام زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست

مرگ او را از کجا باور کنم؟



صحبت از پژمردن یک برگ نیست

وای جنگل را بیابان می کنند

دست خون آلود را درپیش چشم خلق پنهان میکنند

هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا

آنچه این نامردمان یا جان انسان می کنند



صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست

در کویری سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبتها صبور

صحبت از مرگ محبت مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است

کوچه

کوچه، فریدون مشیری

بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن کوچه گذشتم،
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق دیوانه که بودم.
 
در نهانخانه جانم، گل یاد تو، درخشید
باغ صد خاطره خندید،
عطر صد خاطره پیچید:
 
یادم آم که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دل‌خواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.
 
تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.
من همه، محو تماشای نگاهت.
 
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فروریخته در آب
شاخه‌ها  دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
 
یادم آید، تو به من گفتی:
-        ” از این عشق حذر کن!
لحظه‌ای چند بر این آب نظر کن،
آب، آیینه عشق گذران است،
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است،
باش فردا، که دلت با دگران است!
تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!
 
با تو گفتم:‌” حذر از عشق!؟ - ندانم
سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم،
نتوانم!
 
روز اول، که دل من به تمنای تو پر زد،
چون کبوتر، لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم ...“
 
باز گفتم که : ” تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم، نتوانم! “
 
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب، ناله تلخی زد و بگریخت ...
 
اشک در چشم تو لرزید،
ماه بر عشق تو خندید!
 
یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم.
نگسستم، نرمیدم.
 
رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم،
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم ...
 
بی تو، اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!

سید شهیدان اهل قلم، سید مرتضی آوینی

بخش هایی از کتاب فتح خون شهید آوینی:

• عقل می گوید بمان و عشق می گوید برو؛ و این هر دو، عقل و عشق را، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود، اگرچه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نَبُرد، عشق را در راهی که می رود، تصدیق خواهد کرد.

• یاران! شتاب کنید که زمین نه جای ماندن، که گذرگاه است ... گذر از نفس به سوی رضوان حق. هیچ شنیده ای که کسی در گذرگاه، رحل اقامت بیفکند؟... و مرگ نیز در اینجا همان همه با تو نزدیک است که در کربلا، و کدام انیسی از مرگ شایسته تر؟ که اگر دهر بخواهد با کسی وفا کند و او را از مرگ معاف دارد، حسین که از من و تو شایسته تر است. الرحیل، الرحیل! یاران شتاب کنید.

• یاران! این قافله، قافله عشق است و این راه که به سرزمین طف در کرانه فرات می رسد، راه تاریخ است و هر بامداد این بانگ از آسمان می رسد که : ‌الرحیل ، الرحیل. از رحمت خدا دور است  که این باب شیدایی را بر مشتاقان لقای خویش ببندد. این دعوت فیضانی است که علی الدوام، زمینیان را به سوی آسمان می کشد و ... بدان که سینه تو نیز آسمانی لایتناهی است با قلبی که در آن، چشمه خورشید می جوشد و گوش کن که چه خوش ترنمی دارد در تپیدن؛ حسین، حسین، حسین، ‌حسین. نمی تپد، حسین حسین می کند.

شهید اوینی از گذشته خود می نویسید:

تصور نکنید که من با زندگی به سبک و سیاق متظاهران به روشنفکری نا آشنا هستم، خیر من از یک راه طی شده با شما حرف میزنم .من هم سالهای سال در یکی از دانشکده‌های هنری درس خوانده‌ام، به شبهای شعر و گالری های نقاشی رفته ام.موسیقی کلاسیک گوش داده ام. ساعتها از وقتم را به مباحثات بیهوده درباره چیزهایی که نمی‌دانستم گذرانده‌ام. من هم سال‌ها با جلوه فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته‌ام. ریش پروفسوری و سبیل نیچه‌ای گذاشته‌ام و کتاب «انسان تک ساحتی» هربرت مارکوز را -بی‌آنکه آن زمان خوانده باشم‌اش- طوری دست گرفته‌ام که دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند:«عجب فلانی چه کتاب هایی می‌خواند، معلوم است که خیلی می‌فهمد.»... اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده است که ناچارشده‌ام رودربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقاً بپذیرم که«تظاهر به دانایی» هرگز جایگزین «دانایی» نمی‌شود، و حتی از این بالاتر دانایی نیز با «تحصیل فلسفه» حاصل نمی‌آید. باید در جست و جوی حقیقت بود و این  متاعی است که هرکس براستی طالبش باشد، آن را خواهد یافت، و در نزد خویش نیز خواهد یافت.

صدای پای آب

گزیده صدای پای آب سهراب سپهری:

صدای پای آب
اهل کاشانم
 روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم خرده هوشی سر سوزن ذوقی
مادری دارم بهتراز برگ درخت
 دوستانی بهتر از آب روان
 و خدایی که دراین نزدیکی است
لای این شب بوها پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب روی قانون گیاه

 من مسلمانم
قبله ام یک گل سرخ
جانمازم چشمه مهرم نور
 دشت سجاده من
 من وضو با تپش پنجره ها می گیرم
 در نمازم جریان دارد ماه
جریان دارد طیف
سنگ از پشت نمازم پیداست
 همه ذرات نمازم متبلور شده است

 من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد گفته باشد سر گلدسته سرو
 من نمازم را پی تکبیره الاحرام علف می خوانم
پی قد قامت موج
 کعبه ام بر لب آب
 کعبه ام زیر اقاقی هاست
 کعبه ام مثل نسیم باغ به باغ می رود شهر به شهر
حجرالاسود من روشنی باغچه است

 اهل کاشانم
 پیشه ام نقاشی است
 گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ می فروشم به شما
تا به آواز شقایق که در آن زندانی است
 دل تنهایی تان تازه شود
چه خیالی چه خیالی ... می دانم
پرده ام بی جان است
 خوب می دانم حوض نقاشی من بی ماهی است
...

اهل کاشانم اما
شهر من کاشان نیست
شهر من گم شده است
 من با تاب من با تب
 خانه ای در طرف دیگر شب ساخته ام
من دراین خانه به گم نامی نمناک علف نزدیکم
...

هر کجا هستم باشم
 آسمان مال من است
 پنجره فکر هوا عشق زیمن مال من است
 چه اهمیت دارد
 گاه
اگر می رویند
قارچ های غربت ؟
 من نمی دانم که چرا می گویند : اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست
 و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست
 گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد
چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید
...

ساده باشیم
ساده باشیم چه در باجه یک بانک چه در زیر درخت
کار مانیست شناسایی راز گل سرخ
کار ما شاید این است
 که در
افسون گل سرخ شناور باشیم
پشت دانایی اردو بزنیم
 دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم
 صبح ها وقتی خورشید در می آید متولد بشویم
 هیجان ها را پرواز دهیم
 روی ادراک ، فضا، رنگ صدا پنجره گل نم بزنیم
آسمان را بنشانیم میان دو هجای هستی
ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم
بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم
 نام را باز ستانیم از ابر
از چنار از پشه از تابستان
روی پای تر باران به بلندی محبت برویم
در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم
کار ما شاید این است
 که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم

کاشان، قریه چنار، تابستان 1343

فردا کلاس تشکیل نمیشود

سلام

متاسفانه فردا برای صحبت در همایشی که از قبل برنامه ریزی شده بود نمی توانم به مدرسه بیایم.لذا از غیبت دبیر لذت ببرید!

خوب است این نکته را هم بدانید که نتیجه بررسی انشاهایی که تا این لحظه ارسال کرده اید، نشان می دهد که سرعت پیشرفت کلاس بیشتر از آن چیزی است که انتظار داشتم و تعداد انشاهای خوب و انشاهای خیلی خوب بسیار بیشتر از هفته های گذشته است.

موفق باشید

عید غدیر بر شما مبارک باد

روزه عید غدیر از مستحباتى است که مکرر به آن سفارش شده است.

• امیرالمؤمنین، علیه‏السلام، در خطبه‏اى که در روز عید غدیر ایراد کردند فرمودند: و صوم هذا الیوم ممّا ندب اللّه إلیه : روزه عید غدیر از مستحباتى است که خداوند بدان فراخوانده است.
• حضرت امام صادق، علیه‏السلام، فرمودند:یجب علیکم صیامه شکراً للّه و حمداً للّه: بر شما لازم است که در روز عید غدیر براى سپاسگزارى از خداوند و ستودن او، روزه بگیرید.
• امام صادق، علیه‏السلام، درباره پاداش روزه عید غدیر فرموده‏اند:روزه داشتن در روز عید غدیر پاداشى معادل روزه گرفتن در همه عمر دنیا را دارد.
• و نیز فرموده‏اند: صوم یوم غدیر خم کفّارة ستّین سنة : روزه داشتن روز عید غدیر خم، کفاره گناه شصت سال است.

موضوع انشا: آزمون زندگی

هفته چهارم: طنز